Dijital teknolojilerin insan ilgilerine tesiri, izolasyona neden olduğu ve toplumsallaşmanın olumlu tesirlerini engellediği gerekçesiyle gündeme geliyor. Viyana Üniversitesi’nden Ana Stijovic’in yaptığı bir araştırmaya nazaran, toplumsal izolasyona maruz kaldığımızda gücümüz düşüyor. Kalabalıklar içinde olduğumuz anlarda da sohbet etmiyorsak, dertleşmiyor, fikirlerimizi paylaşmıyor ve görüş alışverişinde bulunmuyorsak toplumsallaşmış sayılmıyoruz.
Birgün muharriri Timur Akkurt, araştırma sonuçlarını değerlendirdiği yazısında 50 yaş ve üzeri nesilleri hem teknoloji hem de analog bağlantıları nedeniyle hibrit kuşak olarak nitelendirdi, yeni nesillerin büsbütün dijitalleştiğini belirtti. Akkurt, “Sosyal değilsen pilin bitiyor” başlıklı yazısında, dijital nesli “Hiçbir şey yapmak istemiyorlar, kendilerini zorlamıyorlar, üşeniyorlar. Her şeyi dijital ortamda çözebileceklerini, çözülemiyorsa o denli kalsın diyebilecekleri bir alışkanlık içindeler.” diye kıymetlendirdi, geleceğe ait şöyle bir kurgu yaptı:
“Tamamen dijitalleşmiş, toplumsal izolasyonda olan bu gençlerin durumu ne olacak? Kimi bunu gerçek kullanmayı ve bundan faydalanmayı çözmüş durumda ancak ya çözemeyenler? Yakın geleceğimizin en büyük sorununun bu olduğunu düşünüyorum. (…)
Haydi biraz bilim kurgu senaryosu halinde ilerleyelim…
Dijitalleşen toplumsallaşmaya bir boyut daha gelmiştir! Yapay Zeka…
Zaten birbirleriyle en az temasta olan bu kuşak hibrit büyüklerini kaybetmiş, çaresizlik içinde yaşamaya çalışmaktadır. Mutsuzluk ve üşengeçlik çağın en büyük hastalığı olmuştur. Hazır besin ile beslenen bu tombik jenerasyonda pek çok fizikî sıhhat meseleleri baş göstermiştir. Yürüme kabiliyetleri bitmek üzere olan bu jenerasyonun akıl hocaları, beyinlerine yerleştirilen yapay zekalı mürebbiyeler olmuştur. Güçleri bitmek üzere olan tombiklerimiz çaresizce yapay zekalarını dinleyerek doğruyu bulmaya çalışmakta lakin üşendikleri için doğruyu yapmakta zorlanmaktadır. Üreme durma noktasına gelmiş, kendileri yaşlanmıştır. Hayatta pek çok işi yapay zekalı robotlar yapmaktadır. Çöpleri toplayan, ameliyatları yapan, savaşan, tarımla uğraşan, madencilik yapan daima robotlar olmuştur.
Bir gün gelir ve yalnızca robotlar kalır. Son tombik insan ölmüştür….
Film işte bu türlü biter. Tabi ki çok abartılı bir sinema fakat ismi üzerinde sinema. Hayal eseri bir sinemadan gerçek yaşanmış bir öyküye geçmemize çok az kaldı. Teknolojinin esiri olmadan, ondan faydalanan fakat fizikî ve toplumsal yetilerimizi sonuna kadar kullanmaya devam ettiğimiz gerçek bir sistem kurgulanmak zorunda. Ülkemiz çok kritik bir seçime gidiyor. Bu seçimde sıkıntımız öbür, demokrasiyi korumak istiyoruz. Bir taraftan da geleceğimizi riske atacak dijitalleşme şuursuzluğunu bir plana oturtmak zorundayız. Dünyanın en büyük teknoloji markalarının, zenginlerinin, üst seviye yöneticilerinin çocukları bizim çocuklarımız kadar ağır teknolojiye emanet değiller. Bunu unutmamamız lazım. Geleceğin önderleri, yöneticileri, karar vericileri çocukluğunu çocuk üzere geçiren, toplumsallaşan, enerjik ve atılgan gençlerden çıkacak. İklim, besin, su ve güç geleceğin en büyük problemler yumağı olacak. Bu sıkıntıları çözmüş tombikleşmemiş jenerasyonlara muhtaçlık var. Yalnızca ülkemiz için değil, dünya için bu türlü olmak zorunda. Ülke olarak biz bu alanlarda kendimizi geliştirir ve konum alırsak uzun yıllar toplumsallaşabilir, gücümüzle kaliteli bir hayat geçirebiliriz.” (HABER MERKEZİ)